Vlucht en eerste nacht

Hoi lieve mensen,

Het is hier nu half zeven s ochtends en lig stiekem al anderhalf uur wakker. Het tijdsverschil is vijf uur met Nederland en dat merk je toch wel een beetje. Ik dacht, laat ik maar eens het eerste stukje schrijven, de zon schijnt toch nog niet en iedereen slaapt nog in huis.


Na heel wat inpakstress was het dan gister (26 november) zo ver, Hilde en ik vertrokken naar Curacao om vijf maanden lang stage te lopen en daar omheen ook nog te genieten van de zon, strand en de winterskip. We hadden om half twaalf afgesproken om met de lieve mensen die ons uitzwaaide nog een laatste kopje koffie/thee te doen, dit kan uiteraard even vijf maanden niet. We vonden het enorm lief en leuk dat dit zo ging, allebei onze ouders en de broer en zus en daarnaast nog de twee lieve Sab's. Eerst de bagage drop off, we hadden al ingecheckt dus we hoefde alleen nog de koffers in de bakken te doen. De ene koffer was te zwaar, mama had twee potten pindakaas erin gepropt, maar dat was er een teveel helaas. Deze is weer terug gegaan met mama en papa naar Hillegom.
Fijn om zo afscheid te mogen nemen. Ik had mezelf voorgenomen om niet te gaan huilen, ik had al wat eerdere dagen last ervan gehad (ook omdat ik het stiekem toch wel wat eng vind om vijf maanden weg te gaan) maar ook omdat ik enorm ben gaan waarderen wat ik in Nederland heb. Ja, zelfs al voordat ik weg ging ben ik dit gaan beseffen! Ik heb eigenlijk alles op de rit in Nederland; een kamertje, leuke mensen elke dag om mij heen en super werk waar ik elk weekend aan de bak was.
Het 'niet-huilen' ging goed totdat Coco zei dat ze me zou missen, daar kwamen de traantjes. Helaas, mission failed. Daarna Sab, waar ik de afgelopen vier jaar zoveel mee heb beleefd, waar het ook niet droog bleef. Zij moesten met de trein, dus zij bleven beneden. Het was tijd om naar boven te gaan en afscheid te nemen van de papa's en de mama's. Een lastig moment, voor mij nog nooit zo'n lange periode zonder hen geweest. Ik kom natuurlijk elk weekend nog thuis om te werken bij OD, maar dat zal vijf maanden heel anders gaan. Ik citeer mn moeder: Ik ga de rommel niet van je missen. Tja, ik laat graag weten als ik ergens thuis ben:). We hebben de ouders dikke knuffels gegeven en de laatste goeie raad aangehoord en toen zijn we arm in arm de douane heen gelopen. Natuurlijk nog een aantal keer omgekeken en gezwaaid. Dat was het dan, los van de ouders en op naar het vliegtuig die om kwart over twee zou vertrekken.
Er was een gatewijziging, wat we overigens netjes via een sms ontvingen en zijn we rustig gelopen naar E22. Daar stond het hoor; Curacao. Nog even genieten van het internet, we kregen toch allebei nog wat appjes met succes wensen en ook wel wat jaloerse berichtjes. Het laatste contact, want ja we moesten toch negen uur zonder dit ding.
Eenmaal in het vliegtuig hadden we prima stoelen, 38D en 38E. Enorm vliegtuig en ik verbaasde me erover dat zoveel mensen op een normale doordeweekse dag naar Curacao vertrokken. "Zouden zij er ook zo lang zitten als wij?". Dat zullen we helaas nooit weten. Met opstijgen hou ik graag mn mond en heb ik muziek in, ik ben een beetje een angsthaas als het hierom gaat. Hilde vind vliegen sinds de ramp een stukje enger dus we hebben hand in hand gezeten tijdens het opstijgen. Het ging eigenlijk perfect, haast geen rukje gevoeld. Toen het lampje met de gordels uitging konden de handjes los (waren wel wat warm hoor haha). We besloten om dezelfde film te gaan kijken; Divergent. Het was zo'n luxe vliegtuig dat je zelf alles kunt bepalen wat je kijkt. Mijn beeldscherm deed niet altijd wat er gevraagd werd, dus op een gegeven moment liep ik een half uur achter qua film, het was niet anders. De film duurde sowieso heel lang, niet vervelend want ja je zit toch negen uur. Tussendoor kwam er wel eens een announcement (volume 100 opeens in je oortjes) met dat er turbulentie aan kwam. Er was storm op zee, nou dat hebben we gemerkt! Het was niet het meest fijne vluchtje wat we hebben meegemaakt, er is nog een aantal keer naar het andere handje gegrepen. Tussendoor konden we gelukkig wel genieten van een rustig vliegtuig. Tevens mochten we ook vaak wat drinken bestellen en kregen we ook twee maaltijden. Dat van Hil was eigenlijk helemaal niet lekker, de gele curry op een pitabroodje vooral niet. Van mij daarentegen was verrukkelijk. We begrijpen niet waarom er voor de vegetarische mensen niet ook wat lekkers wordt bereid ipv pap of alleen maar fruit. Ik hoefde niet alles op te eten, dus soms heb ik even wat naar Hil toegeschoven, daar moet toch ook wat in.
Na een goeie landing (wel weer met handjes vast) was het tijd om door de douane te gaan. Een aardige vrouw, die wel erg hard de stempels in ons paspoort zetten. We merkten daarna direct dat het benauwd was. Hil had een dik Protos vest aan en ik had een colbert aan. Gelijk maar uit, kon makkelijk. De koffers waren allemaal aangekomen (3 stuks, want ja stel je voor dat je iets vergeet) en konden we naar buiten waar we zouden worden opgehaald door de beheerder van ons huis. We kwamen een uur te vroeg aan, dus om 19:00 stonden we al buiten. Er was nog niemand met een bordje met onze namen en we wisten stiekem ook helemaal niet hoe diegene eruit zou zien. Zou het een Antiliaan zijn of een Nederlander? Hij heette in ieder geval Joey, tja daar kon je nog niet veel uit opmaken. Hij zou ons om 19:35 oppikken, maar rond die tijd was er nog niemand. We zagen wel allerlei andere mensen die ook naar mensen zochten maar niemand kwam naar ons toegestapt. Na een aantal minuten hadden we al bedacht; het is natuurlijk Curacao, alles gaat op zn gemakje; hij komt gewoon even iets later. Maar om 20:00 was hij er nog niet. Vreemd, maar ook zeker vervelend want we waren eigenlijk heel moe en we hadden ook geen contactgegevens van deze man (Ja, leermomentje nummero 1). Hil ving een gesprek op van een Antiliaanse meneer, hij zocht Nederlandse mensen. Zou dit hem dan zijn? Ik ben er naartoe gelopen; Bent u Joey? Hij: Ha, Joey klinkt als een rijke man, ik ben geen rijke man.. Na wat heen en weer geklets bleek hij op een musicus te wachten, maar deze was waarschijnlijk al vertrokken aangezien we dus een uur eerder waren aangekomen. Daarna vroeg hij hoe Joey verder heette, ik zijn achternaam genoemd. Hij ging wel even facebooken en ja hoor, de eerste hit dat moest hem zijn! Hij ging hem wel even een berichtje sturen, maar niet typend nee hij sprak wel in (dat kan tegenwoordig ook op FB). ' Ja met die en die, ik sta hier met twee charmante dames die helemaal tureluur zijn want je zou ze al een tijd geleden ophalen. Wanneer kom je?' Ik heb hem vriendelijk bedankt, nog een lieve lach gegeven en toen ben ik weer terug naar Hil gegaan die ondertussen druk op de koffers aan het passen was. Daar weer aangekomen bedacht we dat we Willem maar eens zouden bellen (de eigenaar van het bedrijf waar wij onze kamer huren). Hij had echter alleen maar een Nederlands nummer, dan maar wakker maken; want ja je wilt toch wel graag naar je huisje gebracht worden. Maar ik zat nog niet aan de telefoon en twee jongens liepen langs. Ze keken ons al een beetje aan, maar zagen ook dat ik belde. Ze liepen door, waren ze dus ook niet. Maaaaaar... ze kwamen terug; zijn jullie Hilde en Mary-Lou? Jaaaaaaaa we hebben ze gevonden. Onze avonturen natuurlijk verteld aan hen over hen bereiken en over dat we dacht dat het allemaal rustig aan ging hier. Zij moesten er wel om lachen. Ze waren met zn tweeën aangezien Joey een kleine auto had, nou dat was maar goed ook; de koffers hadden er nooit in een keer ingekund. Eenmaal de koffers in de auto's konden we vertrekken, het gaat allemaal niet zo nauw met de autos. Gordels doen ze niet om, rijden altijd te hard en het is maar afwachten of je wel de voorrang krijgt die je verdiend. Joey vertelde dat hij op het internet niets had gezien over dat de vlucht te vroeg kwam, dus hij ging er vanuit dat wij ongeveer rond kwart over acht wel de deur uit zouden lopen. Misverstand, niet erg! We waren allang blij dat we nu wisten wie het was en dat we naar huis gingen. Het was al donker, we konden nog niet veel zien; maar Joey zou ons vrijdag een beetje een tour geven over het belangrijkste deel van het eiland zodat we een beetje weten waar alles zit. Lief van m hoor!
Toen kwamen we aan (trouwens wel over DE brug gereden) in onze buurt en bij ons huisje. Het zijn drie huizen naast elkaar; Flamingo, Dolfijn en Pelikaan. Twee blauwe en een geel huis. Wij zitten in een blauw huis (Flamingo). Er zaten nog twee meisjes buiten op het 'terras', al poepbruin en hoogblond (dat zijn wij hopelijk ook snel). Handje geschud en daarna onze kamers bekeken. Het is wat anders dan we dachten, maar we kunnen er vast wel iets van maken. We zitten op de benedenverdieping, kamer 22 en 23. Er staat een bed, bureau, stoel en een kast in. Er hangt ook een klamboe. Top, want er heerst de 'knokkelziekte', die wordt overgedragen door muggen. We waren om kwart over negen thuis, koffers in de kamers gezet en een rondleiding gehad in het huis. Hil was enorm moe, het was dan ook een heftige dag en een lange dag al. We hebben het uitgehouden tot tien uur, daarna is Hil naar bed gegaan en ik heb geprobeerd wakker te blijven tot elf uur. Je moet toch zorgen dat je een beetje in een ander ritme komt anders krijg je enorm last van een jetlag. De twee meiden buiten, gingen voor de laatste keer op stap op de woensdag, zij vertrekken op 1 en 2 december. Jammer, want het leken mij twee hele leuke nuchtere meiden. Eenmaal in bed ga je toch luisteren naar alle nieuwe geluiden, we zitten aan de straatkant. Er gebeurt zoveel nieuws en je kent de geluiden niet. Ik ben zeker een aantal keer wakker geweest. Om twee uur werd er hard aan het hek gerammeld (dit staat om ons huis). Daar ging mijn hartslag wel even van naar de 200. Ik ben toch even mijn kamer uitgegaan en zag dat er een ander meisje thuis kwam, ik vroeg wat het geluid was. Zij zei dat de jongens dronken waren en dat ze dan aan het hek gingen rammelen. Nou geen enge mannen of inbrekers dus haha. Ik kon weer verder gaan slapen.. Nu is het ochtend (7:18) en het begon net gewoon een beetje te regenen. Ik ga zo eens even kijken of Hil al wakker is, en dan maar eens plannetjes maken voor vandaag. Ik denk dat het een rustig dagje strand word om alvast een beetje bij te bruinen en te verkennen.

Daarnaast moeten er nog een aantal dingetjes geregeld worden; een autootje, een verlengsnoer (ja, ik had er zelf eentje mee maar die past niet in de verloopstekker) en mijn kluis kan niet op slot of in ieder geval ik weet niet hoe het moet. In de kluis kan mooi alles, hij is zelfs groot genoeg om mijn laptop in te doen. Daar moet je namelijk niet mee over straat lopen, net zoals je telefoon. Je wordt gewoon overvallen waar je bij staat als je dit laat zien. Ik zal dan ook mijn telefoon vooral thuis laten. Ik ga nog een Curacao's nummer nemen. Mijn abonnement van Vodafone in Nederland wordt bevroren, dus daar kan ik op een gegeven moment geen smsjes of belletjes meer op ontvangen. Whatsapp zal ik wel gewoon met mijn Nederlandse nummer blijven doen, daarvoor heb ik hier netjes Wifi en zal mijn andere nummer geven zodra ik die heb.

Zo, al een aardig lang verhaal als ik het zo zelf zie, en dat maar voor ongeveer 24 uur tijd. Er komen vast nog veel meer leuk verhalen en als je ons live wilt zien; Skypen kennen ze hier ook! Alleen dit gebeurt wel pas als we wat bruiner zijn natuurlijk haha.

Dikke kus en nogmaals heel erg bedankt voor alle leuke berichtjes etc etc.
Hil en Lou