Blauwe handdoeken

Hallo hallo,

Het is hier weekend, o net zoals bij jullie natuurlijk, dat merk je meteen. Er zijn net twee huisgenoten wakker, maar de rest ligt nog op 1 oor. Mooi de tijd om weer even een kleine update te geven. Ik heb leuke reacties gehad op mijn eerste update, dus wil het wel een beetje gaan bijhouden. Niet dat ik zoals nu na elke twee dagen iets laat weten, maar vind het wel heel leuk om jullie een beetje up to date te houden.
Ik was gebleven bij het wakker worden op onze eerste dag, we wilden vandaag wat boodschapjes doen en misschien zelfs een auto regelen. Daar zijn we wel achter gekomen, je bent hier echt niks, nul, nada zonder auto. Je kan een busje pakken (3 gulden; omgerekend 1,36 euro), waar met een kartonnetje op is geschreven waar hij of zij langsrijd. Dit wisten we de eerste dag nog niet, dus zijn we maar een beetje gaan lopen. De warmte maakt je sloom en ben je sneller moe en heb je stiekem ook nergens zin in. Dat word beter hoorden we van alle huisgenoten. Gelukkig maar want dat niets doen komt mij in ieder geval al een beetje de neus uit. Maar ik dwaal af, terug naar de boodschapjes regelen. Lopend naar de dichtsbijzijnde minimarker kom je langs allemaal kleine winkeltjes met traliewerk, ook wel de Chio's genoemd. Vaak zitten daar Chinezen in en deze blijven altijd tot laat in de nacht open. Wij lopen verder, vol enthousiasme BON DIA (goedemorgen of hallo) roepend naar iedereen (een tip van de huisgenoten om veilig over straat te kunnen lopen, gewoon tegen iedereen bon dia roepen). Bij de minimarket naar binnen worden we toch wel even flink aangestaard door alle mannen daar; weer allemaal Bon dia tegen gezegd. Op zoek naar de ingredienten voor de pastasalade; pasta was zo gevonden, niet duur daar, de groente en fruit gingen we bij een andere markt halen. Geen pesto, kende ze niet eens; bedoel je geen pasta? Nee mevrouw, Pesto. 'O, als jullie het gevonden hebben, willen jullie het dan eventjes laten zien bij mij?' 'Dat zullen we zeker doen'. Afgerekend en wel lopen we de winkel uit. Niet helemaal geslaagd, maar hopelijk is er op de markt nog wat te krijgen voor in de pastasalade. Net buiten wordt ik aangesproken door een grote gebruinde man (ja, ik weet niet zo goed hoe ik het netjes moet opschrijven, dus doe het maar zo). Hij zegt; psssssst, jij bent echt lekker. Woon je hier in de buurt? Ik was wat beduusd, zo to-the-point zijn ze niet in Nederland, en als ze zo zijn dan word het niet zo over straat geroepen als hier. Hem weer hebben afgeschud gingen we terug naar huis, spulletjes in de koelkast gelegd. Er was nul plek in de koelkast, daar moesten we het nog maar eventjes over hebben; er kon makkelijk wat worden ingeschoven. Nu was het tijd voor de markt, dit was niet zo ver dachten we. Maar door de warmte werd het toch een aardige wandeling van tien minuten. We hadden ook niet heel goed opgelet toen we eerder die dag gingen pinnen met Joey waar het precies zat, dus het was ook nog maar de vraag of het ooit gingen vinden. Net toen we zeiden; geen idee of we goed zijn, maar misschien lopen we er opeens tegenop kwamen daar inderdaad de tentjes aan. Eerst maar eens alle tentjes bekijken op wat ze hebben, veel fruit en weinig groente. Terwijl we toch echt die groente nodig hadden voor onze pastasalade, denk aan avocado, tomaat en paprika. Avocado's zijn hier echt enorm, daar kunnen twee avocado's die in Nederland te verkrijgen in. Tomaten kennen ze haast niet en de paprika's zijn klein en alleen maar groen. Maar bij het laatste tentje was het dan zo ver, daar hadden ze tomaten, avocado en ook nog eens paprika. De tomaatjes zitten in kleine zakjes per drie en de paprika ook in kleine plastic zakjes. Daarnaast hebben we nog watermeloen gekocht en een avocado, we waren acht gulden kwijt, een goed bedrag voor wat groente en fruit. We waren geslaagd, snel naar huis want door de warmte bederft het eten enorm snel hier. Na tien minuten kwamen we weer thuis, bezweet en wel; ach dat zijn ze hier allemaal wel gewend. Er waren nu wat meer mensen buiten, tijd om kennis te maken met wat meer huisgenoten. Leuke mensen, aardig en namen ons goed op in de groep. Er zijn hier twee groepen, de blauwe huizen en de gele huizen. De blauwe huizen zijn allerlei studenten; allemaal alleen gekomen en drie jongen zijn met elkaar gekomen. Daarnaast is het gele huis er nog, daar zitten alle ROC mensen, zij zijn met zn alle aangekomen en kennen elkaar dus al. Tussen de huizen is er wel iets van contact, maar het is nogal een leeftijdsverschil. Dus de twee blauwe huizen gaan vaak samen en het gele huis heeft zo zijn eigen dingetjes. Daarnaast hebben we een huishond, die antiliaans voor hond heet; ik zal het nog eens even voor jullie vragen hoe ze het schrijven en hoe je het uitspreekt. Een hond die ze twee maanden geleden hebben 'geadopteerd' van de straat. Ze krijgt eten en is al twee keer helemaal gewassen met vlooienspul en andere rotzooi zodat het beestje schoon wordt. Ze word ook wel de huisslet genoemd, ze pakt elke mannelijke hond die ze kan pakken; ze is loops op dit moment dus de angst voor puppy's is groot. Robbert, een huisgenoot, zorgt voor haar; hij geeft haar eten en is stiekem heel erg gehecht aan het beestje. Hij gaat helaas maandag weer naar huis; hij zou langer blijven maar door privé omstandigheden thuis gaat hij eerder. Daarna moeten we kijken wat we met het beestje doen; wij gaan er namelijk niet voor zorgen, maar willen wel een ander plekje voor haar zoeken.
Terug naar de orde van die dag; de pastasalade. We hadden nog geen pesto. Hebben ze hier ook blijkbaar nergens behalve bij de Appie Heijn. Dus wij een huisgenoot (Gijs) zover gekregen om ons even langs te brengen daar, hij had zelf ook nog wat nodig dus dat kwam mooi uit. Maar eerst moesten we zijn auto even door de carwash halen, want hij ging hem inleveren. Dat even werd een uur. Er stonden nog twee wachtenden voor ons; de eerste werd alvast ingezeept met een spons wat niet echt goed werkt en de banden worden tien minuten lang ingesopt. na twintig minuten mochten wij dan eindelijk naar voren rijden. Ook bij ons werd alles met een sponsje gedaan en de velgen (denk ik, ik heb het niet gemerkt). Daarna ga je in een apparaat waar wij het thuis alleen mee doen in een carwash. Daarna mag je de bocht om en kom je bij een jongen die je ramen afdroogt en de auto weer afdroogt. Voor deze VIP treatment betaal je 18,50 gulden, niet veel geld voor zoveel aandacht. We waren blij dat we weer mochten rijden, we waren het wel een beetje zat in de auto, op naar de Ap, daar aangekomen hebben we onze laatste boodschapjes gedaan en wilde ik een simkaart regelen; deze waren op: konden maandag terugkomen. Oké, jammer want een Cura (jaja, de eerste afkorting die we hier geleerd hebben) nummer is toch wel handig, voor de stage maar ook voor als jullie me willen bellen of iets. Mijn Nederlands nummer wordt namelijk bevroren vanaf 1 december. Teleurgesteld en zonder simkaart zijn we weer naar huis gegaan, Gijs moest zelf nog werken om half drie dus Hil en ik werden thuis gedropt. Op een gegeven moment kwam Hil met het uitstekende idee; even een middagtukje doen, dan konden we s avonds uit. We zijn beiden naar onze kamers vertrokken en moet eerlijk toegeven; ik ben als een blok in slaap gevallen. We werden weer rond half zeven wakker, mooi rond etenstijd. De eerste keer samen koken; de pastasalade was verrukkelijk, behalve de paprika. Deze hebben we dan ook maar laten liggen en weggegooid, wisten we dat ook weer. We moeten alleen toegeven dat we ’s avonds niet meer uit zijn geweest; ik weet niet meer zo goed de reden, maar de warmte en de jetlag zorgt ervoor dat je lichaam gewoon sneller op is. De andere gingen nog wel uit, maar wij hebben nog gezellig wat gekletst in onze ‘tuin’ met Joey. Na een nachtje goed (!!), lees in 1 keer door geslapen te hebben was het alweer vrijdag 28 november. Ik werd wakker rond een uurtje of half zeven. Een volgende dag, het was nog donker. Maar eventjes wachten. Totdat het appje komt van hil; ben je ook al wakker? Zullen we ontbijten? We hadden yoghurt en cruesli gehaald, konden we eens even lekker gaan smikkelen. Er bestaat hier in het huis geen ‘alle borden en bestek en bekers zijn van het huis’, zoals ik gewend ben op de Hondsrug. Je moet je eigen rotzooi maar regelen. Gelukkig mogen we nu nog even wat lenen van een andere huisgenoot. De bekers hebben we wel zelf geregeld, dus dat was mooi om yoghurt in te doen. Na het ontbijt was het eventjes wachten op Joey, hij ging een tour met ons doen. Lekker warm in de auto, waar je wel niet van kan houden met dit warme weer hier! Bah! Wel al veel gezien, vooral even de belangrijke dingetjes zoals de politie en supermarktjes. Daarnaast hebben we onze eerste stapjes gezet over de Emmabrug, ik kwam er gelijk achter dat als je een kater hebt je hier niet over heen moet gaan lopen; je gaat gegarandeerd over je nek. Het zwalkt een beetje onder de benen, ik had altijd gedacht dat die brug gewoon vast zat, maar van dit is niks waar. Na de tour kwamen we weer thuis, we wilden eigenlijk wel eventjes naar het strand. We hadden de tip gekregen om blauwe handdoeken mee te nemen. Avilla Beach (3 minuutjes lopen ongeveer) heeft voor de gasten blauwe handdoeken, als je dit niet hebt en dus van buiten komt kost het je 10 gulden om binnen te komen. Een aantal huisgenoten van ons hebben al eens handdoeken vanaf daar gejat, konden wij mooi gebruiken om gratis binnen te komen. Na heel wat heen en weer geklets op de weg daarna toe en de beste plek uit te zoeken waar je nu er in kon was het zo ver; gaat het lukken? Ja hoor, er werd vrolijk gelachen en Bon dia geroepen. We waren binnen!! Nu op zoek naar het beste plekje van het strand, we dachten eerst links. We gingen het bedje maar een beetje verplaatsen en toen… AU! Ik stond op een steen. Het deed wel pijn, maar ging er vanuit dat er niks kapot was. Maar toen ik evenetjes naar beneden keek was er al een beetje wit zand rood geworden. Toch een flinke jaap aan de onderkant van mn voet. Typisch ik, dacht ook gelijk aan mama die dit waarschijnlijk zal beamen. Maar even naar de bar, hinkend (want zand wil je er het liefst niet meer in hebben). Daar kwam al de manager aan, ene Leon. Het makkelijke hier is natuurlijk de taal; Nederlands. Je kunt op je gemakje vertellen wat er is gebeurd en hoeft daar geen moeilijke woorden voor te gebruiken. Hij moest even wat halen, of ik wel even de betadine er zelf op wilde doen. Dit gaat pijn doen, dacht ik alleen maar. Hil kwam erbij om mijn handje vast te houden, maar ik wilde nu eens een keer een bikkel zijn en niet het handje aannemen. Nou het heeft me wel even goed te pakken gehad dat ontsmettingsspul. Daarna heeft hij het met liefde ingepakt en zijn we naar huis gegaan. Het was de eerste keer strand; gelijk een afknapper. Toen zijn we maar hier in de zon gaan zitten, word je ook wel bruin van hoor! Bij ons kun je de eerste lijntjes al zien nu. Om 5 uur werden we opgehaald door Natascha, Sarah en Kelly om mee te gaan naar de happy hour bij Wet & Wild, ik heb schoenen aangetrokken en dat ging op zich wel. Bij de Happy hour (tussen 5 en half zeven) heb je een mixdrankje voor 5 gulden, is niks in vergelijking met Nederland. Drie drankjes verder was het erg gezellig. De voet begon wat te zeureun, maar we zouden beloond worden als we wat langer zouden blijven. Het is namelijk een gewoonte daar om spareribs uit te delen, maar het kost wat tijd en energie om daar op te wachten. Maar uiteindelijk; ja hoor, daar werden ze uitgedeeld. Door lief te kijken krijg je meer en kregen we zelfs twee bakjes op onze tafel. Goddelijk, gelukkig eet Hil geen vlees, konden wij meer opeten moehaha. Om een uurtje of acht zijn we terug gegaan naar huis, de bbq stond op het programma. Ik was stiekem heel blij om naar huis te gaan, want de voet begon flink te zeuren. Eenmaal thuis werd de bbq aangestoken en was het de bedoeling om daarna met zn alle naar Full Moon party te gaan. Het was Sarah’s laatste avond, dus die wilde we goed afsluiten. Helaas heb ik moeten afhaken, mijn voet ging niet goed en ik moet maandag beginnen met stage. Het was verstandiger om thuis te blijven en te hopen dat het snel verbeterd. De meesten gingen rond elf uur weg. Daarna lekker naar bed gegaan om weer eens te kijken wat de nacht zou gaan brengen en hoe het zat met de jetlag.
Zaterdag 29 november (stiekem ben ik gestopt met schrijven vanochtend want ik had geen zin meer. Ik hoorde geluiden dat ze wel graag mn avonturen zouden willen lezen dus zit hier nu nog maar weer even. Het was half tien in de ochtend. Ik word wakker, woow het is al half tien. Volgens mij is de jetlag weg. Ik had nog niet eens een appje van Hil, die zal ook nog wel slapen. Ik ben nog even blijven liggen en om half elf ben ik eruit gegaan, yoghurtje gemaakt en lekker buiten met de andere die al wakker waren opgegeten. Hil kwam rond een uurtje of half twaalf er maar eens uit. Ze had het waarschijnlijk hard nodig om even wat slaap in te halen. Toen het ontbijt klaar was werd het tijd voor de herkansing Avilla. We wilden toch even gaan genieten van het strand en van de zee. Nu maar 1 blauwe handdoek, zou dat ook werken? We zien het wel, en ja hoor; het werkt. We komen binnen en hebben gelijk besloten om nu naar rechts te gaan. Links was het toch niet. Maar eerst kwamen we langs een berg (blauwe) handdoeken. Dit was de kans om zelf twee blauwe handdoeken te scoren. We hebben er maar eentje gepakt, we komen er snel nog eens voor de tweede. Komt helemaal goed! Het was de bedoeling om rond half vier weer terug naar huis te gaan en een happy hour te pakken, maar we lagen allebei net zo lekker dus hadden besloten om niet mee te gaan. Ik ben daarna in slaap gevallen en toen ik wakker werd lag hilde te slapen. Een beetje verbrand zijn we rond half zes naar huis gegaan. Daar kwamen we Joey tegen en hebben we overlegd over het intern verhuizen. Ik sliep namelijk in een kamer waar het raam niet in het hekwerk zit van het huis. Er is wel tralies, maar er zit dus niet nog een extra hek omheen. Dit hek begint aan de zijkant van het huis namelijk pas. Ik vind dat niet prettig en wist dat Sarah naar huis ging. Dat was de kamer naast mij, mooi; is kleiner en goedkoper en zit binnenshuis helemaal. Joey vond alles prima en nu zit ik dit te typen in mijn nieuwe paleisje. Alles is eindelijk uitgepakt, ik leefde nog uit de koffer omdat we wisten dat we nog zouden verhuizen. Hil zit nu in mijn kamer, haar kamer bevond zich naast de keuken en ze werd gewaarschuwd dat zij elke keer dat iemand wakker werd en ging ontbijten zij dat zou horen. Zij is niet zo’n angsthaas als ik, dus zij kan prima kamer 22 aan. Ik zit nu trouwens in kamer 21.
De foto’s hangen, de klamboe hangt, ik bespaar 20 euro op huur en alle kleren zijn uitgepakt. Het is nu echt mijn kamertje geworden en het is enorm koel hier door de fan en de kleine ruimte. Ik zit meer dan prima en zal vannacht heerlijk gaan slapen.
Door de zon en misschien toch nog een beetje de jetlag gaan we vanavond lekker vroeg naar bed (lees elf uur). Ik wilde dit nog even afschrijven, ik heb geen idee wat Hil uitspookt, maar hierna kan ik rustig gaan dromen over onze nieuwe avonturen hier op Curaçao en hoop ik nog vele leuke verhalen te kunnen delen met jullie.



Ps. Er staat een pakje voor mijn verjaardag van mama en papa, maar mag het pas later open maken, is lastig!
Ps. Ik heb wel geteld 22 muggenbulten op mijn rechterbeen en 15 op mijn linkerbeen.
Ps. Mijn Cura nummer is: +59996690844 en mijn adres is; Berg Altena 54-56
Ps. We hebben al 40 gulden bespaard door de blauwe handdoeken.
Ps. Ben er nu al achter gekomen dat ik echt veel te veel spullen mee heb genomen (lees; shirtjesstapel puilt uit, niet tekort).
Ps. Onze huishond krijgt waarschijnlijk puppies
Ps. We hebben een bord gekregen van Sarah!
Ps. Ik moet maandag om 8 uur aanwezig zijn bij de praktijk, Hilde mag een dagje later komen aangezien we nog geen auto hebben. Je hebt werk- en luxepaarden…
Ps. Ik mis de mensen in Nederland al wel een beetje, maar het voelt nu nog als vakantie aan. Skypen? Dat kan altijd, vraag dan even mijn skypegegevens.

Lieve mensen, ik ga nu echt snel slapen; ik ben gesloopt.

Dag dag x